Gelukkig had ik aan het eind van mijn rol SantaColor 100 nog een rolletje meegenomen. Kodak Gold 200. Voor mij een van de beste ‘basis’ films. Ik heb er altijd wel een paar in de koelkast liggen. En de 120 formaat variant is inmiddels mijn standaard middenformaat film geworden. Het doet zijn naam eer aan, want in combinatie met een winters zonnetje kleurt de hele wereld goud.
Veel van Douglas hebben we niet meer gezien, maar als treinliefhebber móest ik kijken bij de Manx Electric Railway. Deze spoorweg rijd nog altijd met het originele materieel, sommige motorwagens zijn al ruim 120 jaar oud! Het is geen écht openbaar vervoer, maar voornamelijk gericht op toeristen. Eind februari zaten we dus nog een paar weken voor de opening van het rijseizoen. Toen we over de Promenade liepen zag ik in de verte toch wat beweging. Overigens liepen we langs het spoor van de paardentram die over de Promenade loopt. Ook deze reed niet vanwege de winterstop. Het is een van de weinig nog operationele paardentrams ter wereld.
Het was een (te) lange wandeling, en bijna aangekomen leek het over te zijn. Gelukkig stonden er een paar motorwagens te zonnen voor een van de loodsen en kon ik er toch nog een foto van maken. Missie geslaagd! Het grote gebouw is een overblijfsel van een groot entertainment complex dat hier ooit heeft gestaan. De rotswand is zo instabiel, dat ze het beton niet kunnen verwijderen. In de Douglas Bay staat ook nog een soort kasteeltje. Na wat onderzoek bleek dit een vluchthuisje voor shipbreukelingen te zijn voor alle schepen die regelmatig op dat punt op de rots voeren. Daarna weer, hup, terug naar boord want in de avond moest ik weer werken. Gelukkig had ik nog even om mijn voeten wat rust te gunnen.
