In 2015 kochten mijn — toen nog — vriendin en ik een Diana+ van Lomography. Volledig van plastic en minder stevig gebouwd dan het gemiddelde Happy Meal-speeltje. Na twee rolletjes waren we er wel klaar mee: het was niet wat we zochten.
Maar het analoge bleef toch trekken. Na wat online speurwerk ging ik begin 2016 op zoek naar een ‘echte’ analoge camera. De wensen: handmatige scherpstelling, handmatig filmtransport (dat heerlijke hendeltje), automatische belichting én een spiegelreflex. De Minolta X-700 leek perfect — bovendien had hij ook een volautomatische Program-stand (waar ik uiteindelijk nauwelijks gebruik van maakte). Binnen een paar dagen lagen er twee pakketjes op tafel, allebei met een X-700 en een paar lenzen. Marktplaatsvondsten, €30 per stuk. Helaas bleek één van de twee defect. Gelukkig kon ik op tijd nog een derde exemplaar vinden, nét voor we op vakantie naar Zwitserland gingen.
Daar schoot ik, volledig op goed geluk, drie rolletjes Fujifilm Superia 400 door — destijds nog €16,95 voor een 3-pack. Ontwikkelen ging via het Kruidvat, wat wel wat geduld vergde (drie weken wachttijd). Maar de resultaten vielen alleszins mee, en ik was best tevreden. Lange tijd bleef dit mijn enige analoge uitrusting. Een van de twee werkt inmiddels niet meer (de sluiter hapert), maar de andere gebruik ik nog steeds regelmatig — met dezelfde lens waarmee ik hem toen kocht.
Toen ik wat fanatieker begon te fotograferen, vond ik via Marktplaats een Minolta XG-M. Een voorloper van de X-700, zonder Program-modus. Er zaten leuke lenzen bij, waaronder de Minolta 45mm f/2 — een fijne pancake-lens. Helaas bleek de lichtmeter niet betrouwbaar: constant één stop te licht. Daarna heb ik die camera niet meer gebruikt. Later vond ik een beter werkend exemplaar, en die gebruik ik nu met enige regelmaat.
Intussen was ik me verder gaan verdiepen in de wereld van Minolta, en wilde ik ook graag een autofocuscamera van ze proberen. Minolta was in 1985 namelijk de eerste fabrikant die een complete autofocuslijn introduceerde. De Minolta 9000 trok mijn aandacht: de enige autofocuscamera ooit zonder automatische filmtransport. Mooi ontwerp ook, niet onbelangrijk. Na even zoeken vond ik een complete set: body, lens, flitser, grip én flitsergrip. De 9000 heeft een lcd-schermpje bovenop met sluitertijd en diafragma, maar die staan er vaak om bekend dat ze gaan ‘bloeden’ — het schermpje wordt zwart. De mijne heeft dat ook, al is het gelukkig nog goed leesbaar. De rubber grip is inmiddels aan het afbrokkelen en de autofocus is traag. Samen met de kwetsbare elektronica maakt dat de 9000 nu vooral een plekje in de vitrine heeft.
Op zoek naar een betrouwbaardere autofocuscamera kwam ik uit bij de Minolta Dynax 600si uit het midden van de jaren ’90. Qua vorm lijkt hij sterk op een moderne digitale spiegelreflex — alleen schiet hij op film. De eerste ging helaas snel kapot (gevallen, spiegel blijft hangen), maar inmiddels heb ik er twee goed werkende. Erg fijne camera’s die lekker in de hand liggen. Bij eentje heb ik de grip moeten repareren. In de loop van de tijd heb ik ook een aardige collectie AF-lenzen verzameld.
De volgende stap was middenformaat. Minolta heeft daar nooit modellen voor uitgebracht, dus moest ik iets anders zoeken. Veel opties vielen af (te duur, of een TLR — niet wat ik zocht), maar uiteindelijk vond ik bij een kunststudent in Den Haag een prachtige Bronica ETRS-set met twee lenzen en twee achterwanden. Later heb ik daar nog wat lenzen aan toegevoegd. De Bronica werkt als een SLR, maar levert foto’s die nóg mooier en scherper zijn. Het enige nadeel is het formaat en gewicht: een echte baksteen. Daardoor blijft hij thuis bij bijvoorbeeld citytrips.
Tussendoor heb ik nog een paar compactcamera’s geprobeerd, waaronder een Minolta AF65, maar die gebruik ik zelden. Wel pak ik af en toe de knalgele Minolta Weathermatic mee — waterdicht en ideaal voor zomerse jeugdkampen. De felle kleur maakt ‘m populair bij de deelnemers. Ik heb ook de 110-versie hiervan liggen, maar die moet ik nog altijd een keer testen.
Daarnaast heb ik door de jaren heen allerlei accessoires verzameld: balgen en tussenringen voor macrofotografie, batterijgrepen, filters, flitsers, handleidingen… teveel om op te noemen. Vrijwel alles heb ik wel eens gebruikt of gebruik ik nog regelmatig. Voor bijna iedere situatie heb ik nu een passende camera — al blijft er natuurlijk altijd wat te wensen.